Een groeiend kankergezwel dat single-use plastic heet.
We hebben onder het valse geloof van ‘gemak’ een probleem gecreëerd dat onze ondergang kan veroorzaken. Vervuilende industrieën produceren dagelijks miljarden verpakkingen voor producten waarvan we de meesten niet eens nodig hebben. En al die verpakkingen gebruiken we één keer. Meer niet. We rukken de hele dag door plastic open, waarna we het weggooien. Maar verdwijnen doet het niet.
Leestijd: 3 minuten.
Auteur: Dennis Storm.
De Clubflix van deze week laat perfect zien (in een bescheiden 4 minuten bovendien) hoe ontzettend walgelijk de hele single-use plastic industrie wel niet is. Een kankergezwel waarvan de schatting is dat het alleen maar groter gaat worden. De komende decennia zelfs wel drie of vier keer zo groot. We hebben onder het valse geloof van ‘gemak’ een probleem gecreëerd dat onze ondergang kan veroorzaken. Vervuilende industrieën produceren dagelijks miljarden verpakkingen voor producten waarvan we de meesten niet eens nodig hebben, en al die verpakkingen gebruiken we slechts één keer. Een paar seconden misschien. Meer niet. We rukken de hele dag door plastic open, waarna we het weggooien. Maar verdwijnen doet het niet. Het eindigt in onze oceanen, in onze natuur, in landfills of in verbrandingsovens (waardoor het single-use plastic voor de tweede keer verantwoordelijk is voor schadelijke uitstoot van gifstoffen).
Maar we recyclen het toch?
Nauwelijks. Minder dan 10%, in de beste gevallen. Dit ligt aan de goede wil en middelen van een land, en aan de vraag of een product überhaupt wel geschikt is voor recycling (de meeste plastics zijn dit namelijk niet). We (de planeet en de mensheid) kunnen al die troep simpelweg niet aan. Zelfs de modernste maatschappijen gaan ten onder aan het gewicht van single-use plastic. Al zijn die maatschappijen zo slim (lees kwaadaardig) om hun probleem te verschepen naar de andere kant van de wereld, waarmee het probleem ‘opgelost’ is. Dat het aan de andere kant van de wereld in de fik wordt gestoken of in de natuur gedumpt… Daar denken we maar niet te veel over na.
Dit systeem van ‘gemak’ dankzij single-use plastics wordt hevig gestimuleerd door de olie-industrie en multinationals zoals Nestle, Unilever, Coca-Cola, Pepsico en noem ze allemaal maar op die hiermee gigantische winsten maken. En de gevolgen hiervan (waar niet die multinationals maar de belastingbetalers financieel voor opdragen, en de burger aan levenskwaliteit op inlevert) gaan dus niet mínder worden maar juist drie tot vier keer zo erg.
Er is maar één oplossing: stoppen met single-use plastic. Niet morgen, maar vandaag nog.
De producenten van producten waar we niet zonder kunnen, zullen met oplossingen komen die wél toekomstbestendig zijn. De producten waar we wel zonder kunnen, zullen verdwijnen. Over ieder product zal dus nagedacht moeten worden, in tegenstelling tot het huidige model, waarin iedereen maar op de markt mag brengen waar hij een euro aan kan verdienen, zonder over de gevolgen van het productieproces te hoeven nadenken. Met dit laatste gegeven schets ik een maatschappij waar ik in geloof, en bovendien ongelofelijk veel zin in heb. In Nederland is het minder zichtbaar, maar in Indonesië zie ik dagelijks, iedere minuut van de dag, hoe een maatschappij en de natuur ten onder gaan aan vervuiling.
Dit moet stoppen, zo simpel is het. Dan maar een beetje minder ‘gemak’. We zijn het onszelf, onze kinderen, de planeet en de natuur verplicht.